ΔΕΥΤΕΡΑ 2-6-2014
Ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης ήταν Έλληνας αντιστασιακός και πολιτικός.
Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Αϊβαλί και το 1921 εντάχθηκε στο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα. Πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, όταν και τιμήθηκε με παράσημο ανδρείας.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήρθε στην Ελλάδα και φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, ενώ εκπαιδεύτηκε στις Διαβιβάσεις και στη Σωματική Αγωγή.
Η συμμετοχή του στο βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, οδήγησε στην απόταξή του από το στράτευμα.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄30 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του (είχε 4 παιδιά) στο συνοικισμό "Νέων Κυδωνιών", στην περιοχή Πυριτιδοποιείου, μετέπειτα Αιγάλεω.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν υπεύθυνος συσσιτίων που διένειμε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός στην περιφέρεια Αιγάλεω-Περιστερίου, ενώ εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση.
Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως στέλεχος του ΕΛΑΣ με το βαθμό του ταγματάρχη πεζικού, στη 2η Μεραρχία της Ρούμελης. Τον Απρίλιο του 1946 εξορίσθηκε στην Ικαρία, στο πλαίσιο εφαρμογής των εμφυλιοπολεμικών μέτρων.
Το καλοκαίρι του 1947 μεταφέρθηκε στη Σαντορίνη μαζί με τρία από τα παιδιά του και εβδομήντα ακόμη δημοκρατικούς αξιωματικούς. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους εκτοπίσθηκε στη Μακρόνησο, στο Γ΄ Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών και στη συνέχεια στον Αη-Στράτη.
Καταδικάσθηκε σε θάνατο για τη δράση του στον Εμφύλιο από έκτακτο στρατοδικείο αλλά τελικά δεν εκτελέσθηκε λόγω μιας τυχαίας συγκυρίας.
Μετά την απελευθέρωσή του το 1952, ασχολήθηκε με τα κοινά, παρά το ότι είχε αφεθεί ελεύθερος με τον όρο να μην αναμειχθεί στην πολιτική.
Το Φεβρουάριο του 1956 και υποστηριζόμενος από τις δυνάμεις της Αριστεράς, εκλέχθηκε για πρώτη φορά δήμαρχος του Αιγάλεω, θέση στην οποία παρέμεινε επί σειρά ετών. Κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες αγωνίσθηκε και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να αναμορφώσει την πόλη.
Συνελήφθη από τη Χούντα τον Απρίλιο του 1967, παύθηκε από τη θέση του και εξορίσθηκε στη Λέρο και τη Γυάρο για 18 μήνες. Απολύθηκε μόλις συμπλήρωσε τα 70 του χρόνια και μετά τη Μεταπολίτευση επανήλθε αυτοδίκαια στο δημοτικό θώκο.
Πήρε μέρος στις δημοτικές εκλογές του 1975 και επανεκλέχθηκε πανηγυρικά, προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο του.
Συνολικά διετέλεσε δήμαρχος Αιγάλεω επί 16 χρόνια (1955-58, 1959-63, 1964-67, 1975-78)
Απλός, προσηνής, ανιδιοτελής, δε δίστασε ποτέ να λάβει ανά χείρας τη δημοτική σκαπάνη, προκειμένου να αποτελεί το καλό παράδειγμα συνέπειας και ήθους και για το λόγο αυτό έχαιρε καθολικής εκτίμησης.
Απεβίωσε το 1986 σε ηλικία 88 ετών και δυο μόλις χρόνια μετά το θάνατό του (1988) το όνομά του δόθηκε στο δημοτικό στάδιο της περιοχής ως ένδειξη αναγνώρισης της συνολικής του προσφοράς.
Μια εξαιρετική προσωπογραφία του, έργο του ζωγράφου Χ. Λαλέ που τοποθετήθηκε το 2004, κοσμεί την είσοδο του πνευματικού κέντρου ("Γιάννης Ρίτσος") του δήμου Αιγάλεω.
ΠΗΓΗ. el.wikipedia
Ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης ήταν Έλληνας αντιστασιακός και πολιτικός.
Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Αϊβαλί και το 1921 εντάχθηκε στο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα. Πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, όταν και τιμήθηκε με παράσημο ανδρείας.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήρθε στην Ελλάδα και φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, ενώ εκπαιδεύτηκε στις Διαβιβάσεις και στη Σωματική Αγωγή.
Η συμμετοχή του στο βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, οδήγησε στην απόταξή του από το στράτευμα.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄30 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του (είχε 4 παιδιά) στο συνοικισμό "Νέων Κυδωνιών", στην περιοχή Πυριτιδοποιείου, μετέπειτα Αιγάλεω.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν υπεύθυνος συσσιτίων που διένειμε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός στην περιφέρεια Αιγάλεω-Περιστερίου, ενώ εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση.
Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως στέλεχος του ΕΛΑΣ με το βαθμό του ταγματάρχη πεζικού, στη 2η Μεραρχία της Ρούμελης. Τον Απρίλιο του 1946 εξορίσθηκε στην Ικαρία, στο πλαίσιο εφαρμογής των εμφυλιοπολεμικών μέτρων.
Το καλοκαίρι του 1947 μεταφέρθηκε στη Σαντορίνη μαζί με τρία από τα παιδιά του και εβδομήντα ακόμη δημοκρατικούς αξιωματικούς. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους εκτοπίσθηκε στη Μακρόνησο, στο Γ΄ Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών και στη συνέχεια στον Αη-Στράτη.
Καταδικάσθηκε σε θάνατο για τη δράση του στον Εμφύλιο από έκτακτο στρατοδικείο αλλά τελικά δεν εκτελέσθηκε λόγω μιας τυχαίας συγκυρίας.
Μετά την απελευθέρωσή του το 1952, ασχολήθηκε με τα κοινά, παρά το ότι είχε αφεθεί ελεύθερος με τον όρο να μην αναμειχθεί στην πολιτική.
Το Φεβρουάριο του 1956 και υποστηριζόμενος από τις δυνάμεις της Αριστεράς, εκλέχθηκε για πρώτη φορά δήμαρχος του Αιγάλεω, θέση στην οποία παρέμεινε επί σειρά ετών. Κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες αγωνίσθηκε και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να αναμορφώσει την πόλη.
Συνελήφθη από τη Χούντα τον Απρίλιο του 1967, παύθηκε από τη θέση του και εξορίσθηκε στη Λέρο και τη Γυάρο για 18 μήνες. Απολύθηκε μόλις συμπλήρωσε τα 70 του χρόνια και μετά τη Μεταπολίτευση επανήλθε αυτοδίκαια στο δημοτικό θώκο.
Πήρε μέρος στις δημοτικές εκλογές του 1975 και επανεκλέχθηκε πανηγυρικά, προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο του.
Συνολικά διετέλεσε δήμαρχος Αιγάλεω επί 16 χρόνια (1955-58, 1959-63, 1964-67, 1975-78)
Απλός, προσηνής, ανιδιοτελής, δε δίστασε ποτέ να λάβει ανά χείρας τη δημοτική σκαπάνη, προκειμένου να αποτελεί το καλό παράδειγμα συνέπειας και ήθους και για το λόγο αυτό έχαιρε καθολικής εκτίμησης.
Απεβίωσε το 1986 σε ηλικία 88 ετών και δυο μόλις χρόνια μετά το θάνατό του (1988) το όνομά του δόθηκε στο δημοτικό στάδιο της περιοχής ως ένδειξη αναγνώρισης της συνολικής του προσφοράς.
Μια εξαιρετική προσωπογραφία του, έργο του ζωγράφου Χ. Λαλέ που τοποθετήθηκε το 2004, κοσμεί την είσοδο του πνευματικού κέντρου ("Γιάννης Ρίτσος") του δήμου Αιγάλεω.
ΠΗΓΗ. el.wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου